Dag 66 – 14.04.2011 – Een oplossing voor de jongens?

Holidayfun is fijn. Echt… Maar elke dag ontdekken dat je plannen helemaal veranderd moeten worden omdat er geen sleutels zijn, geen stroom is, geen water is, is minder fijn… (Misschien een suggestie voor Katrien: Als er nog vrijwilligers ooit de speelpleinwerking gaan voortzetten, is het misschien geen slecht idee om hen een sleutel te geven van de ‘store’ en van het kantoor van Fatuma en haar klas. Zou dit misschien mogelijk zijn?)

Voor de rest hebben we ons vandaag wel gered met de middelen die we hadden. De kinderen hebben een deeltje van Pinokkio gezien, hebben gedanst, hebben met blokken, met krijt, met een soort knex, en met een knikkerbaan gespeeld… Daarnaast blijft ook het kleuterspeeltuintje op school
ontzettend fijn voor die kleine kids!
Spelen met de kleintjes is wel niet altijd gemakkelijk. Elke dag vliegen er wel een paar op straf (want ja, die mzungu’s zijn geen softies : -)) en elke dag moet je wel 5 tot 6 kinderen die al kressend in je oor zitten te wenen, troosten. Ik herinner me nu plots waarom ik ooit gekozen heb voor de lagere school en niet voor de kleuterschool. Ik hou immens veel van kleuters en hun zotte manier van leven : -) maar teveel kleuters brengt stress met zich mee en dat is niet echt mijn ding… Chapeau voor al die kleuterjuffen!!!

Vandaag hebben we van Omari gehoord dat Papa Changawa (vader van Shuku en Baraka) samen met hem en Rueben naar Madame Zeborah van the child department is gegaan. Uit deze samenkomst is misschien een mogelijke oplossing uit de bus gekomen. Madame Zeborah vond het een goed idee om een student van de school die alleen woont in het dorp te laten zorgen voor de twee jongens. Hij zou dan intrekken in hun huisje, hun was doen, eten voor hen maken en hun ‘oudere en zorgzame broer zijn’. We hadden met z’n allen al snel iemand in gedachten. Masoudi is een jongen van 15 die al een tijdje alleen woont. Hij zit bij de scouts en we hebben hem al enkele keren zien spelen met de twee jongens. Enerzijds zie ik het wel zitten om hem die verantwoordelijkheid te geven, maar anderzijds is hij nog maar 15, heeft hij binnenkort misschien een vriendinnetje en wil hij binnen enkele jaren misschien uitgaan. .. Het is een probleem voor later, maar het blijft wel een realistisch probleem…
Een tijdje geleden is er eventjes gedacht aan een vrouw die Ingrid heeft leren kennen toen ze hier nog in Kenia was. De vrouw kon geen kinderen krijgen en vond dat heel erg. Daarnaast kan ze doordat ze geen kinderen kon krijgen, ook geen man vinden. Misschien zou zij voor de jongens kunnen zorgen? Dat was dus het idee van 2 weken geleden... Om eerlijk te zijn had ik de jongens eerder met een mamafiguur willen zien opgroeien dan met een jongen van 15 jaar. Maar ach… Misschien onderschat ik die jongen ook wel… Ik weet het niet… Wat er ook uit de bus komt, ik hoop uit de grond van mijn hart dat de jongens er beter mee zijn, want hen achterlaten in een hoopje ongeregelde chaos had ik niet over mijn hart gekregen.

Mocht Masoudi voor dejongens willen zorgen en mocht Ingrid daar akkoord mee zijn, moeten we zo snel mogelijk een paar nieuwe dingen kopen voor in het huisje… (een rekje, een matras voor Masoudi, een stoof, potten en pannen, een grotere tafel, enz…) Ik hoop dat de mensen die mij sponsorgeld hebben gegeven toestaan dat hun geld hierheen gaat?

Voor de rest heb ik vandaag nog gewerkt voor school en ben ik stiekem nog harder aan het aftellen dan ooit tevoren : -) Och Kenia is zo mooi, ik weet zo zeker dat ik hier ooit terug zal staan, maar nu heb ik gewoon terug even nood aan een overdosis België. En… geloof het of niet, maar ik ben echt niet de enige die aan het aftellen is… Iedereen is aan het aftellen, maar ik weet niet of iedereen dat ook durft toe te geven : -) Bij deze: uw dochter, uw lief, uw vriendin, uw nicht, uw zus, uw tante,… is ook aan het aftellen om u terug te zien : -)

Bon dames en heren… U hoort morgen weer wat meer van mij! : -)