Dag 52 – 31.03.2011 – Mr. Changawa and the Child Department

Vandaag was het closing day op school. Iedereen moest aanwezig zijn om 7 uur. Enkele leerlingen namen een ‘broom’ om de schoolkoer te vegen, anderen brachten stoelen,  nog anderen verzamelden bloemetjes en nog anderen probeerden een groot zeil te spannen over de binnenkoer… Dit allemaal omdat vandaag de ouders van de leerlingen kwamen. Ze zouden worden toegesproken door James en door Mickael (manager). Nadien kregen ze dan de kans om het rapport van hun zoon of dochter te komen afhalen. Dat heb ik alleen gedaan. Madame Dorothy, mijn mentor, moest up country voor haar graduation day en kon dus vandaag niet aanwezig zijn. Ik heb dus de ouders de rapporten meegegeven en zoals op een echt oudercontact in België de ouders wat verteld over hun zoon of dochter, wat beter kan, wat al goed zit! : -) Echt heel fijn om eens alleen mee te maken!

De closing day duurde voor de vrijwilligers eigenlijk ontzettend lang! Alle toespraken waren in het Swahili en voor ons was er dus niet zo heel erg veel aan. Hoewel het wel eens fijn was om wat moeders en vaders te zien van onze kinderen… Eigenlijk werden alle ouders verwacht op deze dag, maar om eerlijk te zijn ben ik zeker dat er nog niet ruim de helft aanwezig was. Enerzijds heel erg, anderzijds ook weer zo verstaanbaar… Na de closing day werden Jessica en ik door Omari tot bij het bureau van James geroepen voor de vrouw van the Child Department. Er zou gesproken worden over Shukurani en Baraka, over hoe het nu verder moet, over wat er gebeurd is en over problemen met de vader… Jessica en ik kwamen hoopvol binnen, maar … de hoop verdween snel en de tranen zouden bijna in mijn ogen gesprongen zijn. De eerste en meteen zeer aanvallende zin van de vrouw was: You don’t have the right to separate two children from their father! BAAMMMM… Ge loopt tegen ne muur… Serieus… Wa was dees ineens? Twee maanden lang 2 kinderen verzorgd, geholpen, onderwijs gegeven, eten gegeven, gewassen, terug kind laten zijn… En dan zo’ne zin? Echt serieus. Die vergadering heeft me pijn gedaan. De kinderen zouden te jong zijn om ’s nachts alleen te slapen, want als er iets gebeurt, hebben ze geen bescherming. En ok, dat kan ik goed begrijpen. Maar ik heb ook meteen tegen de mevrouw gezegd dat de vader altijd dronken is, ’s nachts vaak in de pub zit en dat er op die momenten ook geen bescherming is voor de kinderen, dus wat is het verschil?

Maar dat bleek voor haar toch nog een immens groot verschil te zijn om nog steeds aanvallend op ons te reageren. De kinderen hebben toch het recht op een vader! Zei ze toen… En toen zei Jessica (ondertussen ook al fameus geprikkeld) dat de kinderen ook het recht hebben op liefde, op onderwijs, op voedsel, om verzorgd te worden… en dat hadden ze van de vader ook niet gekregen. Ik gaf haar meer dan groot gelijk, maar nog steeds was de vrouw niet echt overtuigd. Het deed pijn dat ze de vader zo hard stond te verdedigen terwijl ze de situatie niet kent, ze de vader nog nooit gezien heeft en ze misschien amper de twee kinderen kent.

Omari en Rueben stonden aan onze kant, maar hadden precies niet echt de moed om in te gaan tegen het aanvallende van de vrouw… En dat kan ik echt verstaan. Ik laat mezelf ook vaak gewoon doen, maar nu vond ik echt dat Jessica en ik (en ook Ingrid en Katrien) ons best hebben gedaan om die twee kinderen terug een gelukkig leven te geven. Ik kon niet zomaar zitten en luisteren, ik moest zeggen wat er in m’n hoofd zat. Ik heb de mensen ook verteld dat ik echt het gevoel kreeg dat iedereen kwaad was op ons terwijl wij echt geloven dat we goed hebben gedaan…  Toen, pas toen, lieten ze kort vallen dat ze ons werk wel apprecieerden, maar dat we het goede op een totaal verkeerde manier hadden gedaan. Fijn om te horen ze… Serieus… De tranen stonden bijna in mijn ogen. Het heeft echt niks gescheeld of ik had geweend…

Eerst vond de vrouw dat de vader toch nog voor de kinderen moest zorgen, maar dat ging niet zeiden we. Dan moest plots de moeder gezocht worden, want via het gerecht zou zij de kinderen sowieso meekrijgen. Dat ging dan uiteindelijk ook niet. Dan moest er een meid gezocht worden die we tegen betaling moesten laten zorgen voor de kinderen. Wie zou dat betalen? Dan moest er een zus van de moeder of de vader bij de kinderen in het huisje gaan wonen om op hen te passen en om hen ’s nachts te beschermen. Ik vraag me echt af of zoiets mogelijk is, maar om eerlijk te zijn heb ik de vrouw van The Child Department niet als fijne mevrouw ervaren.  Ze wilden van Jessica en mij precies een akkoord over alles. Wij hebben gezegd dat het ok is om iemand de kinderen te laten verzorgen, maar wij hebben duidelijk gezegd dat wij niet kunnen beslissen voor Ingrid (de eigenaar van het huisje) en voor Katrien (de eigenaar van het stuk grond onder het huisje). Zij moeten de knoop doorhakken en zeggen wat voor hen kan of niet kan. Die beslissing mogen wij niet maken. Dat hebben we ook gezegd, maar ik weet niet of daar veel rekening mee gehouden wordt. (Katrien of Ingrid, als je dit leest… Denken jullie er eens mee over na? Jessica en ik zitten nu echt met een slecht gevoel en hopen dat ook dit (zoveelste) probleem gemakkelijk kan opgelost worden…)

We zijn na de vergadering stil naar buiten gekomen… Een klein hartje, een gevoel alsof we fameus beledigd waren en precies echt klaar om gewoon onze tranen te laten rollen… Pff… Stomme meeting. We hebben Baraka en Shukurani eens goed vastgepakt en om eerlijk te zijn maakte dat al veel goed : -)

Nadien hebben we nog een prachtige meeting gehad met alle leerkrachten samen. De meeting heeft immens lang geduurd, maar dit was een meeting waar we in België ontzettend veel van kunnen leren. De manager van de school nam de tijd om iedereen, elke leerkracht, elke medewerker van het project een compliment te geven. Waauw. Ik heb na de meeting gezegd dat we dit in België moeten leren om elkaar meer complimenten te geven… En toen begon ik gewoon te huilen van geluk… pff… Al die leerkrachten zagen mij daar lekker emotioneel wezen. Mja bon… Ik apprecieerde de meeting enorm en wilde dat graag zeggen. Op deze meeting is er ook afscheid genomen van Marlies en Marion. Morgen zullen ze vertrekken en dan zijn we nog maar met 5… Gaat weer pijnlijk zijn… Iedereen zegt hier dat z’n vertrek heel dubbel zal zijn… Enerzijds wil je naar huis om iedereen terug te zien, anderzijds wil je zooo graag in die grote Keniaanse familie blijven… Ja… Binnen een maand vertrekken Jessica, Niki en ik… Het zal snel gaan…

Na de meeting zijn we met z’n allen op restaurant gegaan. We hebben ugali met vlees gegeten, maar om eerlijk te zijn is da echt nie zo smakelijk… Ma bon… John heeft genoten van mijn portie : -) Dus heb dan toch iemand blij gemaakt met iets wat ik niet zo smakelijk vind : -)

Nadien zijn we naar huis gereden en rustig in ons beddeke gekropen…

En weet je wat????????  HET REGENSEIZOEN IS ’S NACHTS GESTART!!!!!!

Mr. Mutua van de school had dan toch gelijk dat het zou starten op vrijdag! We moeten hem er ene trakteren :- ) Haha…

Allé tot morgen allemaal!!!

Zoen zoen!