Happy kort berichtje tussendoor : -)

MIJN BRIEVEN ZIJN GEVONDEN : -)
MIJN USBSTICK, HET GELD, ALLES...
Het ligt alleen nog steeds in Retie... De ouders van Niki zijn de brieven thuis vergeten... Maar goed... Er is dan toch niets gepikt!! 

YES YES YES : -) Ben gelukkig!!!!
Bedankt aan allen die mij brieven gestuurd hebben en die de moeite gedaan hebben om ze (toen ze kwijt waren) te posten via mail!!) ASANTE SANA!!

De volgende blogberichten zal ik waarschijnlijk volgend weekend weer posten...
Nog veel blogleesplezier!

Mzungu katika Maweni – Mzungu nyumbani (Bericht van de mama)

Hallo allemaal... Dit is een bericht van mijn mama en papa over hun verblijf in Kenia... Geniet ervan...
De blogtitel betekent: Blanke in Maweni en Blanke terug thuis : -)

En inderdaad voor voke en mij is alles wel heel anders nu we zelf in Kenia geweest zijn. Als ik je teksten lees voel ik er tussendoor de verdomde hitte op mijn hoofd vallen. Als je schrijft dat je naar het dorpje gaat hoor ik de auto’s op de zandweg voorbijkomen, ik hoor iemand op een moto vragen: a ride? Ik voel het stof aan mijn lippen plekken en ik sluit mijn ogen tegen het mistgordijn van stof. Ik voel het zand tussen mijn tenen en de zweetdruppels op mijn lichaam. Als je over het strand spreekt voel ik de heerlijke bries, zie ik van alle kanten Kenianen afkomen voor een “zogezegd babbeltje” dat eindigt in een mogelijke verkoopstransactie. Ik zie de zwarte snoetjes met de spierwitte tanden. Ik zie Salim, die gniffelt als wij iets niet begrijpen van Kenia, het weer, het strand, zijn diertjes of de afdinggewoonte. In elke stap die je zet heb je het jambo en karibu gevoel. In het begin ervaar je Kenianen als mensen die je overal lastig vallen met van alles en nog wat om te verkopen, maar op het laatste zie je ze eerder als fervente doorzetters. Hun enige doel is iets te kunnen verkopen om aan voedsel en kleding voor hun gezin te komen. In feite doen wij hier in België toch niet anders?

We missen het gevoel om zonder dekens te kunnen slapen en toch geen kou te hebben. We missen de vriendelijke gezichten van Mikael, Ruben, Asjmani en Ken. We missen de gesprekjes met hen tussendoor, die ons een heleboel meer over Kenia leerden dan de toeristische info hier en daar.

Als ons voke thuis komt is het eerste wat hij vraagt: “Nog nieuws van ons An?” en als er nieuws is, duikt hij in de verhalen van je blog die ik gemakkelijkheidshalve voor hem heb afgeprint.

Eigenlijk zou ik nu een tweede keer naar daar moeten komen, met alle kennis die ik eerder heb opgedaan en ons bezoek aan Ukunda zou er heel anders uitzien. Ik zou elke dag een andere Diani-bike toer doen, ik zou meer gesprekken met Kenianen voeren. Ik zou meer mijn waardering voor hen laten blijken. Ik zou hen sneller in mijn hart sluiten. Ik zou hen onmiddellijk elke vordering in leven en toekomst toewensen. Maar toch zou ik steeds voor onverwachte dingen op mijn hoede blijven.

Ik zie in mijn gedachten als ik hier ’s morgens naar de bakker wandel, de Tumbiri’s (apen) op hun achterste zitten en een banaantje pellen terwijl ze je met grote ogen in’t oog houden en zich afvragen waarover we ons toch druk maken. Als ik ’s morgens aan de ontbijttafel zit en ik kijk door de raam, zie ik in gedachten 30 apen (sommigen met kleintjes onder kun buik) over het grasperk paraderen, op zoek naar eten of beschutting voor de hitte. Als ik op de snelweg rijd, zie ik ineens een paar koeien en geiten in het midden van de weg liggen, waar iedereen rustig omheen rijdt. Ik voel de prik in mijn ogen door vuurtjes die langs de weg gestookt worden, om vuilnis op te stoken, of om patatjes met deegkorst te bakken of andere lekkernijen. Ik zie overal onderweg naar de GB kleurrijk wapperende doeken op stokrekken hangen die je uitnodigen om te kopen. Ik ruik de vis langs de weg als ik het zilvermeer voorbij rijd, ik zie de vissen met staarten bijeen gebonden in de hand van de visser, en de vissenkoppen met 20 cm lang zwaard op de snoeten, sleuren over het zand, want het geheel is voor de visser te zwaar om constant op te heffen. Ik ruik de heerlijke garnalen die ze daar aan huis komen verkopen en bakklaar maken. Ik proef op mijn lippen het heerlijke verse passion juice dat op het hoekje in het fruitkraam werd gemaakt en gekoeld. Kortom, elke dag opnieuw nog, hoor, ruik, proef, voel en zie ik details van Kenia hier om mij heen. Het heeft een enorme indruk op mij nagelaten en zeker ook op die van Frans hoewel hij zich daar niet over uit. Het enige dat we niet zullen missen is het toilet! Dat hebben we een beetje TE VAAK gezien. Zelfs nu nog na 14 dagen thuis zijn mijn darmen nog niet 100%. Ach ja, moest ik er langer zijn gebleven zou ook dat weer helemaal normaal worden.

Ik wens iedereen die er nog niet geweest is dat ze toch gaan. Moest iedere verwende puber van België 2 of 3 weken naar Maweni gaan, er zou niet meer gezaagd worden, er zou meer gekeken worden naar het ‘zijn’ dan naar het ‘hebben’. Er zou minder ‘racisme’ zijn, er zou meer ‘creativiteit’ zijn. De natuur zou 1000 maal meer gerespecteerd worden en ALLES zou meer gerelativeerd worden. We zouden niet meer voor een scheet die verkeerd zit naar de dokter lopen, we zouden een ‘helpende’ ingesteldheid mee terug brengen. Vooroordelen zouden verdwijnen als sneeuw voor de zon. We zouden God zelfs vragen: “Waarom is alles zo oneerlijk verdeeld?”

Wat moet ik nog meer zeggen????!!!

Lieve groetjes van je mams en Antje DOE ZO VOORT!

Dag 44 – 23.03.2011 – Wahnsinnig lekker!

Vandaag zijn we zonder elektriciteit naar school vertrokken. Gelukkig zagen we daar al snel de twee jongens die vandaag dus toch naar school zijn gekomen : -) GOED!!! Gisteren hadden de kinderen het examen van science en het examen van Kiswahili + Kusoma (= lezen), vandaag kregen ze Social studies en het examen godsdienst.

Heb vandaag ook gepraat met de ouders van Niki. Niemand weet wat er gebeurd is. Ze gaan dit weekend te weten komen of de brieven en het geld misschien nog bij hen thuis liggen. Zullen we daar maar met z’n allen op hopen? (Mr. Mutua gaf me vandaag ook twee verzen uit de bijbel mee… Roman 8 vers 24 tot 25 en Jeremia 29 vers 11…) Dat laatste vers over ‘hopen’ kan toevallig geweest zijn, maar verdorie dat vers kan ik goed gebruiken de volgende dagen… Ik hoop zo hard dat die mensen da thuis vergeten zijn… Dan kan mijn ‘hopen’ stoppen en weet ik het zeker!

’s Middags zijn we naar huis gaan eten ipv op school. We hadden gisteren gehakt gekocht en wilden vandaag spaghetti eten ’s avonds, maar toen de rest van de groep zei dat ze vandaag bbq gingen eten in de ‘Wahnsin’ waren wij ook wel snel verkocht. Onze spaghetti moesten we dus ’s midddags opeten. We wandelden naar huis en merkten al snel dat er nog steeds geen elektriciteit was. Bijkomend probleem was dat ook het water afgesloten was. Gelukkig hebben wij hier zo’n soort drinktoestel met waterbidons waar we ons water van konden gebruiken.

Na school (want ook vandaag zijn we naar school gemoeten omdat het examens waren) zijn we met de groep naar de Wahnsin gegaan. Ikzelf heb uiteindelijk toch gepast voor de bbq en heb mezelf een pizza genomen. Jessica nam een pizza margarita, ik een pizza super meaty… Die waren echt lekker, maar da was zoveel!!? We hebben de pizza dan maar in een zakje laten steken en meegenomen om eventueel morgen aan de twee jongens te geven. Da’s enerzijds wel wa verwennen, maar anderzijds hebben we toch geen goei eten weggegooid/ verspild. : -)

Na de Wahnsin heb ik mezelf wat blogtijd gegeven om die wat aan te vullen, want het was de laatste dagen wel wat druk geweest en werken aan mijn blog zat er toen niet echt in. De powercut was ook gedaan en het water was teruggekeerd : -) Mijn computer kon dus weer opladen : -)

Heb vandaag ook echt ne kei grappige entree gemaakt in mijn klas. Voor mijn klasdeur staat er een trapje. In al mijn onhandigheid vloog ik daar natuurlijk al over, daarna vloog ik kei hard tegen de deur en toen moest ik direct mijn voet zetten of ik had binnen gegleden ipv binnengestapt. Maat… Al die kinderen keken naar ‘Madame An’ die daar zo raar deed en zelfs teacher Dorothy keek mij echt raar aan. ‘Wa deed gij nu?’ stond er te lezen op hun gezichten : -) Ze zeiden allemaal meteen sorry en ik ben maar gewoon met ne knalrooie kop en een lachend gezicht op mijne stoel gaan zitten en heb mijn werk verder gezet : -) Maat : -) Waarom gebeuren die onhandige dingen altijd met mij : -) Kben echt geboren voor de onhandigheid : -) Och ja… Ben uniek in onhandigheid zallek dan maar denken : -)

Ik ga nu wel stoppen met m’n blog, want wil nog graag douchen en daarna kruip ik in mijn bed!!

Tot snel allemaal…

Dag 43 – 22.03.2011 - Vrijdag den 13e of zo?

Maat maat… wa nen dag! Heb precies zelfs geen zin om dezen dag op mijn blog te zetten : -( Maar bon…  Ben naar ’t school gegaan zoals gewoonlijk. Deze week zijn de ouders van Niki aangekomen en zij hadden normaal geld en een vixpot voor mij bij. Toen ik al snel ook het vermoeden kreeg dat er misschien iets van Toon ging bijzitten, was ik heel gelukkig en hoopte ik echt dat ik alles snel zou krijgen van de ouders van Niki. Toen die dan ook arriveerden op de middag, was ik over het dolle heen toen ik niet enkel een vixpot zag, maar ook een zak vol speelgoed, een envelop vol stickervellen en een envelop met foto’s een cadeautje en drie brieven. Eerst wilde ik alles ’s avonds pas bekijken, maar ik was te nieuwsgierig en ging na 5 minuten al met alle gekregen dingen een lokaal binnen om te bekijken wat ik allemaal had gekregen. Had een brief van mijn bomma : - ) een brief van mijn tante en mijn nonkel, en een kaartje van mijn lieve vriend : -) (DANKU ALLEMAAL) Toen ik dan ook het cadeautje van Toon nog opende was ik echt gelukkig. Mijne lach kon niet breder meer worden en kon precies ook niet meer verdwijnen van mijn gezicht. Best wel grappig.

Toen ik diezelfde avond plots merkte dat ik het geld van mama (20 euro) nog niet had gekregen, vroeg ik aan de ouders van Niki of ze dat misschien ook konden geven. Maar dat zou allemaal in mijn envelop hebben gezeten. Ik had dat nooit gezien, maar ik zou thuis nog wel eens mijn hele rugzak uitkappen om te zoeken. Thuis aangekomen vond ik nog steeds geen geld. Ik belde naar mama, bedankte haar voor de verrassingen, maar vertelde dat ik het geld nooit gekregen heb. Al snel merkte ik dat ik niet enkel het geld, maar ook een brief van mijn nicht Carla, een brief van mijn zus Eline en een brief van mijn mama miste samen met een USB-stick. Toen werd ik echt ongelukkig… Hoe is het mogelijk dat zoveel dingen niet aankomen terwijl ze niet per post zijn gekomen?  Toen ik even later Toon vroeg om te bellen zodat hij me wat kon opbeuren was het allemaal even echt te veel toen ik merkte dat ook een brief van hem met 40 euro voor het bed van onze sponsorjongens verdwenen was…  : -( Ik ben echt beginnen wenen met Toon aan de andere kant van de lijn : -( Pff was ik blij dat Toon toen een beetje dicht bij me was… ’t was echt mijn dagje niet! Heb de ouders van Niki gevraagd om echt nog eens goed hun valies en handbagage te checken, maar ook dat leverde niets op. Wat is er mis gegaan?

De ouders (sorry, maar ik ken hun namen niet) stelden voor dat we de volgende dag op school eens zouden praten… Hoop echt stiekem dat ze morgen zeggen dat ze alles gevonden hebben : -(

Buiten dit ongelukkige voorval was er nog een ander ongelukkig voorval… Niki kwam me vandaag op school tijdens de eerste break vertellen dat Shukurani en Baraka nog steeds niet op school waren. Jessica en ik werden meteen ongerust en stapten naar het huisje van de papa in het dorp. Al snel vonden we ze ongedeerd in een pub met vaderlief. We hebben hen daar meteen weggehaald en wilden met de vader praten. Die was duidelijk kwaad om een bepaalde reden. Het werd al snel duidelijk dat hij kwaad was, omdat hij niet in het nieuwe huis van de jongens mocht slapen.  Omdat zijn Engels niet zo goed was, hij zat was en omdat ons Swahili niet zo goed is, zijn we met z’n allen naar Madame Fatuma gegaan van de school. De kinderen werden al snel gewassen en in hun uniformpje gestoken. De vader kon praten met Fatuma en Reuben en Omari van het dorp. De papa van de jongens vond het enerzijds erg dat hij niet in het nieuwe huis mocht slapen,  maar anderzijds zat hij ook gewrongen met de gedachte dat Regina (de vrouw die beloofde ook voor de jongens te zorgen) zijn kinderen aan het afpakken was. De vader geloofde ook dat Regina in het huisje zou slapen met de jongens, maar dat is natuurlijk ook helemaal niet waar. Momenteel is alles duidelijk uitgelegd aan de vader, want even later kwam hij Jessica en mij een hand schudden met de woorden ‘sorry, everything is ok now’. Ja, dat de jongens niet op school waren was echt even schrikken, maar ok. Dit is dan toch nog goed afgelopen op deze echte ongeluksdag!

En ook dit ongelukkig voorval is nog steeds niet het laatste.

Vandaag was er ’s middags een powercut. En ok. Een powercut kennen we momenteel al wel. Soms duurt da een uurke, soms maar een paar minuutjes, maar toen we na school thuis kwamen om 4 uur was er nog steeds geen elektriciteit. Onder onze koelkast hebben we een immense plas water gesignaleerd die we probeerden droog te maken met de handdoeken die we ter beschikking hadden.

Verveeld en geïrriteerd door ALLES wat er vandaag gebeurd was, zijn Jessica en ik echt vroeg gaan slapen (zonder elektriciteit en licht kunde toch niet veel doen) En lap… DE VENTILATOR marcheerde natuurlijk niet dus da was zweten gelijk zot. Hopend op een ventilator die ’s nachts dan wel weer op zou springen zijn we in slaap gevallen. Maar naast da gezweet heb ik slecht geslapen en gedroomd dat al mijn brieven teruggevonden werden, maar toen ik ’s morgens na een nacht van weinig slaap en slechte dromen weer wakker werd, bleek da niet waar te zijn. VERDORIE! ’s Morgens bleek onze ventilator nooit opgesprongen te zijn en merkten we dat  er nog steeds geen stroom was. Ne powercut dieje zo lang duurt… Is da normaal? Nee bleek al snel… De rainbowapartments hadden altijd stroom gehad. De stroom was slechts uitgevallen in een klein gebied. We hebben ons dan maar gered met een olielamp, een lampje op zonne-energie en een koplamp van Jessica. 

Gelukkig is het hier om 6 uur ’s morgens licht en hadden we die dingen toen niet echt meer nodig… Dag 44 was al gestart, gelukkig, want dag 43 had gene seconde langer moeten duren!

Dag 42- 21.03.2011 – Diani Dental care…

Vandaag ben ik zoals gewoonlijk opgestaan en naar school gegaan. Om half 9 ben ik uit de school vertrokken met toestemming van James en Madame Dorothy om naar de tandarts te gaan in de praktijk van Diani Dental Care… Enerzijds met wat zenuwen (hoe zou de praktijk er uit zien?) en anderzijds ook op een gelukkige manier omdat mijn tandpijn waarschijnlijk zou stoppen, wandelde ik naar de tandarts. Daar aangekomen kwam ik in een praktijk terecht die er net zo uitzag als de praktijk van mijn eigen tandarts in België. Was me dat een meevaller zeg : -) De tandarts en zijn assistente waren vriendelijk en ontdekten al snel het probleem van mijn tandpijn. Ze zouden een zenuw moeten trekken uit de pijnlijke tand. Ik vertelde al snel dat ik zeker wist dat de zenuw reeds verwijderd was in België, maar dat geloofde de tandarts niet tot hij het met zijn eigen ogen zag na het openen van de vulling. Zijn idee toen was dat er onder de vulling een ontsteking met bacteriën moest zijn. Hij reinigde de hele tand met een ontzettend hete stof waardoor mijn mond op minder dan 2 sec echt in de fik stond. Verdorie man. Dieje man heeft echt met zo’n toestelletje met een waterstraaltje mijne mond moeten blussen en ik mocht ook direct water drinken. Amai verdorie… was me da een chance : -) Dat deed pijn joh : -) En da da spul zo heet ging zijn had da kieke van ne tandarts pas gezegd als da spul al in mijne mond zat natuurlijk : -) Schrok ik mij daar ne bult joh! : -) Och ja … Al bij al echt nog grappig! Heb er alleen een klein wondje van overgehouden in mijn mondhoek, maar cava : -) In Kenia worde gewoon sterk ze : -) Ge geraakt bestand tegen het hebben van pijn, tegen het zien van insecten en tegen het niet hebben van materialen die ge in België wel hebt… : -)

Toen de tandarts een uur later klaar was (en er ondertussen ook nog een powercut geweest was, waardoor ik 10 minuten met ne verdoofde mond en een verdoofde neus op de tandartsstoel had gelegen), kreeg ik de rekening gepresenteerd. 250 euro : -) Gadverdamme maat  : -) Ik mag niet vloeken, maar was me dat even schrikken zeg. Uiteraard had ik dat geld niet zomaar op zak, maar het was geen probleem voor hem om het later te krijgen. Eerst moest ik nog met de tandarts mee naar het ziekenhuis voor een foto van mijn tand. Dus ik sprong als patiënt in de auto van de tandarts en samen reden we naar het ziekenhuis  :- ) Dat was wel raar, maar ok : -) Eerst zijn we nog een apotheker gepasseerd waar ik de gepaste pijnstillers en antibioticapillen meekreeg voor de volgende vijf dagen.  Nadat ook de foto in het ziekenhuis genomen was, heeft de tandarts me terug afgezet op school. Van daaruit ben ik naar de vrijwilligerswoningen gestapt om mijn visakaart te halen. Dan te voet terug naar de grote baan, dan de Matatu gepakt voor 30 cent naar de Barclays bank, daar geld afgehaald, dan de matatu voor 20 cent teruggepakt en afgestapt bij Diani Dental Care, het geld afgegeven en opnieuw naar school gewandeld. Da is nu echt goed voor de conditie se : -)

Op school zijn ze sinds vandaag weer bezig met examens. Da’s toch wel zot hier ze, ma bon… Ze gaan niet goed en kei veel kinderen buizen op elk vak.  Niet omdat die kinderen dom zijn, maar wel omdat de examens gewoon te moeilijk zijn… ’s wel erg… Van zoiets raakt ge toch gedemotiveerd? Ach ja…

Vandaag was het Maths en English + reading. Zullen maar hopen dat het de volgende dagen wat beter zal gaan…

Dag 41 – 20.03.2011 – De zee-egel wears Prada…

Vandaag zijn we samen met Captain Salim gaan snorkelen. Er was afgesproken om voor 6 euro op de Glassboat te kunnen. Om 10 uur kwamen we aan bij het strand waar Salim ons plots vertelde dat we niet met de glassboat maar met een canoeboot zouden reizen, omdat de glassboat problemen had met zijn motor. We (Jessica, Niki en ik) waren meteen teleurgesteld. Wij hadden echt wel de glassboat gevraagd.  Salim had al gauw door dat we niet zo snel van gedacht zouden veranderen en stelde voor om met de matatu naar een andere plaats te reizen waar de glassboat op ons zou wachten. De matatu moesten we niet betalen, dat was al een mooie luxe : -) Even later stond er een bootje dobberend op ons te wachten. De boot was blauw geverfd met hier en daar wat oude versleten witte vlekken. Een beetje verf zou de boot al veel chiquer hebben gemaakt, maar bon : -) We konden daar wel mee leven. Toen we dan effectief vertrokken waren merkten we al snel dat er inderdaad vanalles mis was met de motor van de boot. Om de 10 sec. vloog de motor weer uit en dreven we weer eenzaam zonder doel op het water. Echt om u een kriek mee te lachen. Na een 8-tal keer opnieuw geprobeerd te hebben, kwam een andere glassboat ons ter hulp. In de verte zagen we een gelijkaardig bootje afkomen, maar al snel konden we onze lachspieren niet meer bedwingen toen ook dat bootje plots zonder doel en zonder motorgeluid ronddobberde : -) Op onze boot zaten ook nog 4 Duitsers. Zalige mensen… Veel mensen zouden het hele voorval verschrikkelijk vinden en enkel zagen… Wel, wij zaten met z’n 7’en gewoonweg kei hard te lachen… En al helemaal toen ook ons bootje nog praktisch op zinken stond door een heel klein gaatje waar de hele tijd water doorsijpelde en met een mooi boogje in de boot terecht kwam. Schitterend! Het zou een scène geweest zijn voor in een komedie : -)

De andere glassboat kwam even later dan toch terug met goede motor en met veel plezier en een gelukkig gevoel stapten we van de ene in de andere boot.  Daarna zijn we zonder enig probleem tot bij het snorkelgebied geraakt. Door het glas in de boot hebben we wel prachtige dingen gezien. Rode zeesterren, zeewier, immense zee-egels, krabben, vissen… Echt prachtig!

Aangekomen op de juiste plaats mochten we beginnen met snorkelen. Ik kreeg zwemvliezen aan, een immense bril op mijn hoofd en een snorkelpijp. Ik heb AFGEZIEN met dat materiaal!!!!??? VERDORIE man : -) Eerst en vooral: GE KUNT NIET STAPPEN MET ZWEMVLIEZEN EN GE ZIT MET DIE DINGEN ALTIJD IN DE KNOOP : -) (voor de duidelijkheid, het was mijne eerste keer : -)) Er lag dus één iemand als eerste in het water toen dat eigenlijk nog niet de bedoeling was en da was ik. De rest stapte voorzichtig en vredevol…  ik DOOK echt onvoorzichtig en zeer onhandig in het ondiepe water. Man man.  :- ) Even later had ik dan die bril en die snorkelpijp ook op mijn kop. Ook daar heb ik van afgezien. Toen ik al even aan het snorkelen was zag ik plots iets mooi op de bodem. Ik wilde dieper in het water gaan, maar was vergeten dat dat met een snorkelpijp niet echt mogelijk is. Krijg ik me daar een slok water binnen… Ik schrik gelijk zot, wil gaan staan met die zwemvliezen maar da lukt van geen kanten, uit paniek adem ik dan ook nog eens met mijn neus waardoor die neuskleppen van mijne bril tegen mijne neus plekken en er dus nergens nog lucht is… Verdorie was me da schrikken zeg : -) Ma ik heb mezelf wel uitgelachen op dieje moment ze : -) Kben een kieke : -) Mijn zus is er niks meer tegenover : -) (Da zal ze graag horen… @Eline: ik heb gisteren trouwens ook nog gezegd over een geit: Amai die hare luier hangt laag, ipv uier dus (voor moeste de grap nie door hebben) , maar bon, ik wijk af : -) Letterlijk en figuurlijk : -) haha : -))

Verder over het snorkelen dus… Buiten die zotte toeren vond ik dat snorkelen echt fijn. Heb mooie Finding Nemo vissen gezien, mooie koralen, mooie zee-egels, zeesterren… echt waauw!!! Als  ik ooit nog eens de kans heb om zoiets te doen, zal ik niet twijfelen : -)

Voor de rest is de voodoopop weer in actie geschoten… Ik heb sinds een tijdje het gevoel dat iemand een voodoopop voor mij gebruik en constant op allerlei plaatsen steekt…

Een prik in mijn poep = gaf me diarree (ondertussen geen last meer van)

Een prik in mijn onderste tand = gaf me een gebroken tand

Een prik in mijn rechtervoet = gaf me een gat in mijn voet (ondertussen genezen)

Een prik in mijn neus = gaf me een snotvalling (nog steeds last van, maar al veel verbeterd)

Een prik in mijn bovenste tand = gaf me tandpijn

Een prik in mijn linkervoet = gaf me vandaag een prik van een zee-egel (en da zwart splinsterachtig gedoe wilt mijne voet voorlopig nog niet verlaten, maar mits gekeuter met een naald moet da goed komen…)

Een prik in mijn hoofd = gaf me een heel mottig en slap gevoel voor 1 dag.

Alleen de prik in mijn hart heeft me geen onheil gebracht… Want ik zie mijn vriendje nog altijd immens graag : -) Nina penda wewe!!

Na het snorkelen zijn we met Salim over het strand teruggewandeld. Hij wilde de hele tijd naast mij lopen en mijn hand vastnemen, maar Jessica en ikzelf hadden daar iets grappig op gevonden waar we achteraf goed mee hebben gelachen. Jessica liep soms TOEVALLIG en HEEL PER ONGELUK toch terug tussen Salim en mij en ik zorgde dat ik in de ene hand mijn schoenen vast had en in de andere hand mijn snorkelgrief, zodat mijn hand ook ‘veilig’ was : -) Grappig ze : -) De prik van de zee-egel wilde hij ook nog verwijderen, maar daar heb ik vriendelijk voor gepast. Achteraf gezien had het er misschien nu wel uit geweest als hij het had gedaan, ma bon : -)

Na het snorkelen en de strandwandeling zijn we naar de jongens gegaan, hebben we ze eten gegeven en hebben we ze weer gewassen. De jongens zijn nog steeds blij als ze ons zien komen : -) Dat wit glinsterend lachje verschijnt en uw hart smelt tegelijk : -) Ik ben zo blij met die twee kids : -) Ik blijf het zeggen, maar ik ben echt blij dat ik toch iets in hun leven mag betekenen. Wat Jessica en ik nu wel willen is, dat we onze bezoeken de laatste twee weken van april een beetje gaan afbouwen, zodat ze niet in een ‘gat’ vallen als we terug naar België vertrekken. Misschien moeten we iemand in hun taal laten vertalen dat wij niet voor altijd in Kenia kunnen blijven??? Wel jammer… Maar misschien nog zo’n slecht idee niet…

Nadien zijn we naar huis gegaan, hebben we kool, kip en aardappel gegeten en hebben we ons opnieuw voor ons tvke gezet met onze terrasmeubelen : -) Devil wears Prada… Had ik al gezien, maar blijft een fijne film : -) ’t was een gezellige avond, maar nadien ben ik wel gauw in mijn beddeke gekropen…