Vandaag zijn we om 7 uur opgehaald door een taxi. We zijn helemaal naar Mombasa gereden om daar te proeven van het stadsleven. Toen we uitstapten begon het al fout. Er stond een gids ons op te wachten terwijl niemand van ons ooit een gids gevraagd had. Onze taxichauffeur had dat blijkbaar geregeld zonder onze toestemming. Gelukkig hadden we John (housekeeper) bij ons. Hij heeft na een klein halfuurtje het probleem opgelost. We hebben de gids niet moeten betalen en we hebben in alle rust alle souvenirwinkeltjes kunnen afgaan en kunnen zien hoe mensen in één groot Mombasastort leven. Dat is echt verschrikkelijk, maar het valt niet uit te leggen aan iemand die het nooit gezien heeft. Geloof mij dat het verschrikkelijk was en aanvaard als lezer de situatie waarin uw leven zich afspeelt! Wees zelfs heel blij met dat leven!
Rond de middag zijn we ergens een klein restaurantje binnen gegaan waar we heel goed koop een snelle snack konden eten. Die snelle snack was Chips Masala. We hadden dat al eerder gegeten en het was echt heel lekker. (= frietjes, maar gekruid met iets pikanter, maar echt goed te eten) Wat wij in Mombasa kregen waren frietjes. De frietjes waren ook gekruid, het was ook pikant, maar het was echt NIET GOED te eten. ZO HOT!!!! ZO VURIG!!!! Maat… Mijn tong was op slag verdoofd van de pikantheid, mijn lippen stonden in brand en mijn keel spuwde vuur elke keer ik mijn hete lucht terug uitblies. Echt maat… Dat was niet normaal! Nog nooit meegemaakt! Ik weet dat mijn broer en mijn mama echt houden van pikant eten, maar zelfs zij hadden dit niet lekker gevonden. Mijn papa die het minste kruid al te pikant vindt, had zonder twijfel het leven gelaten bij deze Chips Masala. : -) Jongens toch… Ook nu weer heeft John ons uit de nood geholpen. Hij proefde één friet en zei meteen woow dit is niet normaal. Ik ga naar de kok en ga het hem uitleggen. Al snel nam de serveuse onze borden terug mee. Ze zouden onze frieten met kruiden mengen met gewone frieten zonder kruiden. Toen dat terug kwam was het net dat tikkeltje beter, maar onze keel stond nog steeds in brand. Dat kon ik echt niet op eten. Honger was over! Door die Chips Masala ben ik later op de dag nog vliegensvlug naar een wc moeten rennen… Niet alleen ik ,maar ook anderen hadden er last van. Man toch ! : -) De wc… Ik haat da klein kamertje ondertussen! Ge komt daar nooit voor uw plezier!
Bon. Zoals ik gisteren gezegd had dachten we dat de kinderen de voorbije nacht in hun eigen nieuwe huisje geslapen hadden. Helaas… Helaas… Helaas… : -( Toen we de kinderen zochten om hen te vragen hoe hun nachtje was geweest, vonden we een gesloten huisje zonder kinderen. De buren wisten ons te vertellen dat de kinderen ’s nachts door hun vader uit het huisje zijn gehaald en dat ze al wenend naar het huis van de vader moesten stappen. Daar hadden we echt medelijden mee en Jessica en ik voelden ons daar ook meteen rot slecht door. We zijn Shukurani en Baraka meteen gaan zoeken en vonden hen in een pub waar de vader sigaretten aan het kopen was. We gingen er onmiddellijk naar toe, maar hadden sterk het gevoel dat zowel vader als de twee jongens ons negeerden. Het leek wel alsof de vader hen had opgelegd om niet meer naar ons te kijken, niet meer te lachen, niet meer op te trekken met ons. Dat gaf ons echt een immens pijnlijk gevoel. We zijn naar Omari gestapt, hebben hem het probleem uitgelegd en zijn de vader en de twee jongens achterna gegaan. Terwijl Omari met de vader aan het praten was in ‘t Swahili deden Jessica en ik ons best om de twee kinderen terug te doen lachen en terug kind te laten zijn. Dat bleek een moeilijke job te zijn, maar al snel zagen we terug die witte tandjes en terug de kinderen van 5 en 6 jaar. Ik moet je niet vertellen dat ons slechte gevoel al snel verdwenen was waarschijnlijk : -) MET IMMENSE DANK aan OMARI!! We hebben Omari verteld dat er dringend iets moet gebeuren, want dat dit echt niet meer te doen is. Telkens we een stap vooruit gaan met de jongens, zorgt de vader er weer voor dat we twee stappen terug moeten zetten. Dat gaat echt niet… Ach ja, hopen op het beste dan maar zeker?
Dezelfde avond zijn we met z’n allen naar The cave gegaan. We werden gratis opgehaald aan onze huisjes en ontdekten al snel de pracht van het restaurant. We zaten volledig in een grot… Er was prachtige sfeerverlichting, het was er chique… Echt! Alles tip top in orde, ook de menukaart… Er was maar één ding dat daarop een beetje tegenviel en dat was de prijs : -) Na al die tijd zijn we gewoon om hier toch goedkoop te kunnen eten. In The cave was dat niet echt het geval, maar ok. Je mag je al eens laten gaan? Ik at Kip Viennese (Gepaneerde kippenborst zonder beentjes met patatjes en gekookte groentjes) Als nagerecht, want dat hoorde er echt bij : -) nam ik chocomousse met sinaasappel. : -) Echt wel goed!!! En ja… Ook de terugreis van de Cave naar onze huisjes was gratis! : -) Echt heel fijne service! Als ik ooit terugkeer met Toon zal ik daar opnieuw passeren! PRACHTIG!
Na het restaurant zijn er nog enkele naar de Shakatak gegaan. Ikzelf ben met Jessica en Marion naar huis gekomen om te slapen : -) Lala Salama Belgium!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten