Mzungu katika Maweni – Mzungu nyumbani (Bericht van de mama)

Hallo allemaal... Dit is een bericht van mijn mama en papa over hun verblijf in Kenia... Geniet ervan...
De blogtitel betekent: Blanke in Maweni en Blanke terug thuis : -)

En inderdaad voor voke en mij is alles wel heel anders nu we zelf in Kenia geweest zijn. Als ik je teksten lees voel ik er tussendoor de verdomde hitte op mijn hoofd vallen. Als je schrijft dat je naar het dorpje gaat hoor ik de auto’s op de zandweg voorbijkomen, ik hoor iemand op een moto vragen: a ride? Ik voel het stof aan mijn lippen plekken en ik sluit mijn ogen tegen het mistgordijn van stof. Ik voel het zand tussen mijn tenen en de zweetdruppels op mijn lichaam. Als je over het strand spreekt voel ik de heerlijke bries, zie ik van alle kanten Kenianen afkomen voor een “zogezegd babbeltje” dat eindigt in een mogelijke verkoopstransactie. Ik zie de zwarte snoetjes met de spierwitte tanden. Ik zie Salim, die gniffelt als wij iets niet begrijpen van Kenia, het weer, het strand, zijn diertjes of de afdinggewoonte. In elke stap die je zet heb je het jambo en karibu gevoel. In het begin ervaar je Kenianen als mensen die je overal lastig vallen met van alles en nog wat om te verkopen, maar op het laatste zie je ze eerder als fervente doorzetters. Hun enige doel is iets te kunnen verkopen om aan voedsel en kleding voor hun gezin te komen. In feite doen wij hier in België toch niet anders?

We missen het gevoel om zonder dekens te kunnen slapen en toch geen kou te hebben. We missen de vriendelijke gezichten van Mikael, Ruben, Asjmani en Ken. We missen de gesprekjes met hen tussendoor, die ons een heleboel meer over Kenia leerden dan de toeristische info hier en daar.

Als ons voke thuis komt is het eerste wat hij vraagt: “Nog nieuws van ons An?” en als er nieuws is, duikt hij in de verhalen van je blog die ik gemakkelijkheidshalve voor hem heb afgeprint.

Eigenlijk zou ik nu een tweede keer naar daar moeten komen, met alle kennis die ik eerder heb opgedaan en ons bezoek aan Ukunda zou er heel anders uitzien. Ik zou elke dag een andere Diani-bike toer doen, ik zou meer gesprekken met Kenianen voeren. Ik zou meer mijn waardering voor hen laten blijken. Ik zou hen sneller in mijn hart sluiten. Ik zou hen onmiddellijk elke vordering in leven en toekomst toewensen. Maar toch zou ik steeds voor onverwachte dingen op mijn hoede blijven.

Ik zie in mijn gedachten als ik hier ’s morgens naar de bakker wandel, de Tumbiri’s (apen) op hun achterste zitten en een banaantje pellen terwijl ze je met grote ogen in’t oog houden en zich afvragen waarover we ons toch druk maken. Als ik ’s morgens aan de ontbijttafel zit en ik kijk door de raam, zie ik in gedachten 30 apen (sommigen met kleintjes onder kun buik) over het grasperk paraderen, op zoek naar eten of beschutting voor de hitte. Als ik op de snelweg rijd, zie ik ineens een paar koeien en geiten in het midden van de weg liggen, waar iedereen rustig omheen rijdt. Ik voel de prik in mijn ogen door vuurtjes die langs de weg gestookt worden, om vuilnis op te stoken, of om patatjes met deegkorst te bakken of andere lekkernijen. Ik zie overal onderweg naar de GB kleurrijk wapperende doeken op stokrekken hangen die je uitnodigen om te kopen. Ik ruik de vis langs de weg als ik het zilvermeer voorbij rijd, ik zie de vissen met staarten bijeen gebonden in de hand van de visser, en de vissenkoppen met 20 cm lang zwaard op de snoeten, sleuren over het zand, want het geheel is voor de visser te zwaar om constant op te heffen. Ik ruik de heerlijke garnalen die ze daar aan huis komen verkopen en bakklaar maken. Ik proef op mijn lippen het heerlijke verse passion juice dat op het hoekje in het fruitkraam werd gemaakt en gekoeld. Kortom, elke dag opnieuw nog, hoor, ruik, proef, voel en zie ik details van Kenia hier om mij heen. Het heeft een enorme indruk op mij nagelaten en zeker ook op die van Frans hoewel hij zich daar niet over uit. Het enige dat we niet zullen missen is het toilet! Dat hebben we een beetje TE VAAK gezien. Zelfs nu nog na 14 dagen thuis zijn mijn darmen nog niet 100%. Ach ja, moest ik er langer zijn gebleven zou ook dat weer helemaal normaal worden.

Ik wens iedereen die er nog niet geweest is dat ze toch gaan. Moest iedere verwende puber van België 2 of 3 weken naar Maweni gaan, er zou niet meer gezaagd worden, er zou meer gekeken worden naar het ‘zijn’ dan naar het ‘hebben’. Er zou minder ‘racisme’ zijn, er zou meer ‘creativiteit’ zijn. De natuur zou 1000 maal meer gerespecteerd worden en ALLES zou meer gerelativeerd worden. We zouden niet meer voor een scheet die verkeerd zit naar de dokter lopen, we zouden een ‘helpende’ ingesteldheid mee terug brengen. Vooroordelen zouden verdwijnen als sneeuw voor de zon. We zouden God zelfs vragen: “Waarom is alles zo oneerlijk verdeeld?”

Wat moet ik nog meer zeggen????!!!

Lieve groetjes van je mams en Antje DOE ZO VOORT!