Deze dag begon niet goed : -( Hoe is het toch mogelijk, maar ik heb precies altijd iets! Zoals gisteren moest ik ook vandaag de jongens gaan wassen. Door tijdens dat wassen een stomme beweging te doen met mijn voet (met slipper rond) schuurde ik heel hard langs een steen met een scherpe punt. Natuurlijk direct ne lap uit mijne voet! Verdorie! En da nu juist op het kussentje van mijne voet waar je praktisch altijd op staat. Het deed geen deugd en bloedde toch wel sterk. Heb da maar gauw beetje verzorgd en dan de kinderen verder geholpen, al deed het toch wel pijn.
Thuis aangekomen vroeg ik meteen aan de rest wat ze dachten dat het beste was om te doen. Het stuk vel afknippen of niet. Alles deed nog veel pijn als ik eraan kwam en aangezien het een dikke lap vel was besloten we het er nog niet af te knippen. Nog wa verder gemankt en ’s middags heb ik maar een middagdutje gedaan ipv naar het strand mijn houten sleutelhangers te gaan halen. Het leek ons niet zo’n goed idee om met zo’n wond door het zand te lopen. Dat is de reden waarom we het strand gemeden hebben. Wie we echter niet konden mijden is Captain Salim die met een fiets plots voorbij reed toen Niki en ik rond 2 uur naar de winkel stapten en dan stopte en weer met ons mee wandelde. En raad het of niet, maar die gast had mijn houten sleutelhangers in zijn broek zitten : -) Grote service, maar toch allemaal bizar… We hebben dan maar al snel afscheid genomen van Salim en stonden even later voor een gesloten shoppingcenter. Verdomme ’t is zondag, zijn we daarvoor door die blakke zon naar hier gewandeld???????
Gelukkig zou de Nakumat ( shoppincenter dat wat verder ligt) wel open zijn. Niki en ik sprongen in een getunede matatu waar je oren pijn deden van de muziek die erin gespeeld werd. Echt grappig. Vooral als je weet dat de meeste matatu’s echt bijna letterlijk uit elkaar vallen… Deze was afgewerkt met glinsterende zetels, stickers, muziek en zelfs de passagiers die erin zaten (uitgezonderd wij twee) pasten perfect in het decor. Echt een zalige rit voor 20 cent!
Na het shoppingcenter wilde ik opnieuw de jongens gaan eten geven. Ik ging naar school, maar zag geen jongens… Ben dan maar met mijn pijnlijke voet naar hun huisje gewandeld. Stil, droevig en kei verlegen trof ik hen op één stoeltje buiten hun huis. De vader was in de buurt dat weet je al als je kijkt naar hoe de jongens zich gedragen. Ben er zo van overtuigd dat zij schrik hebben van hun vader. Vader’lief’ kwam buiten en liet me meteen één bord ugali en één bord vlees zien. Hij zei dat hij zo dadelijk voor hem en de jongens zou koken. Ik vroeg wel tien keer of hij dit echt beloofde en tien keer zei hij duidelijk ja. Daarna vroeg ik ook of hij de kinderen wilde wassen en ook dat beloofde hij. Met een raar gevoel ben ik dan maar terug naar school gewandeld… Elke stap dichter bij school deed me meer en meer beseffen dat er nooit genoeg eten kon zijn voor drie mensen in dat ene bord met ugali en vlees, elke stap deed ook pijn omdat ik niet zeker kon zijn of de jongens wel echt eten zouden krijgen.
Aangekomen op school zag ik Mickael toevallig staan. Ik heb hem er meteen over aangesproken en hij heeft er voor gezorgd dat Omari (iemand van het dorp die goed te vertrouwen is) samen met mij opnieuw naar het huisje zou gaan… Daar aangekomen hoorde ik de kinderen lachen. Eerst was ik echt verbaasd, omdat ze dat nooit doen als hun vader vlakbij is, maar al snel werd duidelijk dat vader’lief’ al in de pub zat en dat de twee kinderen alleen bleven voor de hele avond. My god : -( zo’n grote beloftes maken en zo spelen met het leven van je eigen kinderen… Zo liegen! Dat deed me ergens zoooooveeel pijn, maar anderzijds was ik ook zo tevreden dat mijn gevoel correct was geweest en dat ik opnieuw naar het huisje ben gestapt met Omari. Daarna heb ik hen meegenomen naar school en heb eten voor hen gekocht. Ik had het echt ontzettend moeilijk… En de tranen begonnen al helemaal te rollen toen ik vroeg aan een meisje dat Engels en Swahili kon om de jongens te vragen of ze hun vader graag hadden. Baraka schudde ‘nee’ en Shukurani leek echt bang om een antwoord te geven op die vraag. Zo pijnlijk. Met rollende tranen en met een krachtig besef dat mijn leven in deze twee jongens zijn nut heeft gevonden, stapte ik naar huis waar ik al snel een schouder om me heen kreeg van Niki. Niki is echt een goei meiske! Ze kan écht luisteren, heel veel mensen kunnen da tegenwoordig niet meer… (DANK U NIKI!!!)
Heb met weinig honger spaghetti gegeten (al was die van Lies en Lise echt overheerlijk), ben met veel pijnlijke gedachten in bed gekropen… Dit zou een dag zijn om nooit meer te vergeten… Wat gaat het pijn doen om deze twee jongens binnen twee maanden achter te laten… Hopelijk hebben ze snel hun eigen huisje en is die nachtmerrie snel volledig over… : -(
Pff… Slapen werd moeilijk…
Dag mijn lieve zusje,
BeantwoordenVerwijderenelke keer als ik je blog lees, waan ik me voor even daar in Kenia! Het is enerzijds echt héél aangenaam om je blog te lezen, maar anderzijds worden we telkens geconfronteerd met het harde leven daar. Ik kan niet geloven hoe een vader zijn kinderen zo in de steek kan laten, en dan nog zo kan liegen ook. Al een geluk heb jij een hart van goud en zorg je goed voor de jongens, het is vooral héél belangrijk dat je een systeem of een manier bedenkt die ervoor zorgt dat de kinderen ook na de 2 maanden die je nu nog daar bent, verder geholpen worden, maar ik vertrouw erop dat dat zeker zal lukken.
En dan wil ik ook nog zeggen: "gij zijt toch echt een ongelooflijk kieke é", zelfs een ezel loopt geen twee keer tegen dezelfde steen ;) Maar nu eerlijk gezegd, ik moet ook nog iets vertellen :) .... De week nadat je vertrokken bent naar Kenia hadden wij hier op school een ADSL Workshop week, op woensdagavond werden we uitgenodigd voor een lezing in de Singel, een 20 minuutjes fietsen van mijn kot. Alles goed en wel, het was een zéér interessante lezing, echt de moeite om er geweest te zijn, maar .... op de terugweg namen we een andere weg omdat we een beetje verkeerd gefietst waren. We kwamen in een straat terecht waar ik nog nooit geweest was en daar stond toevallig jaja, een zeer grote, mooie, rode brandweerauto met loeiende sirene, ze takelden de takelarm omhoog ... Er stond ook een ambulance, en een aantal ambulanciers plooiden een brancard open, ja, hier was echt iets vreselijks aan de hand .... de 2 loeiende auto's stonden voor een héél hoog appartementsgebouw, een echt modern gebouw en er stonden een hoop mensen aan het raam te gluren wat er allemaal aan de hand was .... nu, ik was zo onder de indruk en ik wilde echt weten wat er aan de hand was, dat ik héél de tijd aan het kijken was, natuurlijk terwijl ik aan het fietsen was .... en opeens patat, man, rees daar een enorme verlichtingspaal voor me op! Ik ben daar dus gewoonweg frontaal tegen gebotst .... mijn rem volledig per total, het handvat van mijn stuur is echt knoerd hard tegen mijn bil gebotst, de blauwe (daarna paarse, groene, gele) vlek is nu bijna weg, mijn mooie wit met blauwe rokje helemaal gescheurd en man ik was verschoten, ongelooflijk, voor het zelfde geld konden de ambulanciers mij vervoeren in plaats van die persoon aan de overkant. Maar ik was aan het lachen, ik had echt de slappe lach, welk kieke fietst er nu tegen ne paal .... bij deze, "I think we are family!"
Lieve zusje, ik wil je nog zoveel vertellen, de laatste babbel toen in de trein, heeft me echt deugd gedaan, zo zussen onder elkaar, echt tof, dat zouden we meer moeten doen ... momenteel zou ik je er ook nog vanalles over kunnen vertellen ... jammer dat je zo ver zit ... er is echt nog vanalles gebeurd, en 't is allemaal niet zo positief uitgedraaid. Och Antje, die babbels halen we wel in, in Mei.
Weet dat we je hier allemaal missen en dat ik elke dag je blog check! Een dikke knuffel en kus komen nu vanuit België overgewaaid! Liefs, je schwessie! XXX
Hoi Antje,
BeantwoordenVerwijderenEline heeft gelijk als ze het lezen van je blog beschrijft : enerzijds plezant om je avonturen ginder te kunnen volgen via jouw heel expressieve schrijfstijl, en anderzijds de harde realiteit...
Ik denk zelfs dat de aanpassing van ginder naar hier terug veel moeilijker zal zijn dan toen je van hier naar ginder trok. Het toen nog onbekende zal je dan moeten achterlaten... en ik weet nu al dat je gedachten voortdurend bij die 2 kindjes zullen zijn.
Jij een pijnlijke voet, Eline blijkbaar ook de botsing van haar leven meegemaakt, en ikzelf zit hier met een gigantische open brandwonde op mijn vinger opgelopen tijdens het koken gisteren. Toch zijn dit allemaal prullekes in vergelijking met de toestand ginder.
Onze buren vertrekken dinsdag ook naar het zwarte continent. Ze gaan er 2 weken rondtoeren in Zuid-Afrika.
We zijn daarnet nog tot de conclusie gekomen dat de konijnen vd overburen meer eten krijgen dan de 2 kindjes die je onder je vleugels hebt. Ze eten al onze jonge buxusplantjes kaal, en bij de buren hiernaast eten ze de hele moestuin leeg en hebben ze zelfs een tunnel gegraven tot in hun serre. Ambetant hé, maar tegelijk ook maar 'luxeproblemen' in vergelijking met de toestanden bij jou daar...
Hou je goed en hou de kakkerlakken en duizendpoten buiten hé ;-)
kus