Toen ik ’s morgens op school arriveerde, vroegen de kinderen zich allemaal af wat er nu precies tegen de muur hing en waarom hun namen daarop stonden. Het beloningssysteem heb ik dan maar snel uitgelegd. Iedereen leek enthousiast, zelfs madame Dorothy. Ik vertelde haar dat ik tijdens mijn lessen zou proberen stickers uit te delen zodat ze zou zien hoe het werkte… Al snel werkte iedereen ontzettend goed mee, oefeningen werden veel sneller en ook zeer goed afgegeven, de kinderen sliepen niet maar probeerden te volgen en antwoorden te geven op vragen van de leerkracht, … Kortom: een toch wel grote verandering… : -) Dorothy zelf heeft ook ontdekt hoe goed het systeem werkt en al snel begon ook zij tijdens haar eigen les stickers uit te delen. Zalig om te zien hoe zij er nu ook in gelooft! En zalig dat ze ook deze inbreng weer enorm waardeert. Daarnaast heeft ze onze handpop, Eddy, ook al over haar hand getrokken en heeft ze er ook al fijne dingen mee gedaan in de klas! Nu ik dat gezien heb, geloof ik wel dat ik toch iets heb bijgebracht in haar klas : -)
Ik heb haar ook verteld dat ik het echt fijn vind dat ze probeert te werken met de ideeën die ik en de vrijwilligersgroep aanbrengt : -) Ja, ik kan daar echt goed mee samenwerken… het gaat pijn doen als ik zo’n lieve en goeie mentor moet achterlaten binnenkort… Na deze week is er nog maar exact 1 week echt les, de week erna starten de examens en de week daarna wordt er door de leerkrachten een heleboel verbeterd. (Zo is het mij nu verteld, maar Madame Dorothy leek niet heel zeker te zijn), maar bon, hoe dan ook… Het kort af… En nu we eindelijk goed en wel bezig zijn doet dat wel pijn : -(
Ach ja…
Trouwens, Isaac moet nu ook pijn voelen denk ik : -( Tine heeft gisteren een avondje met hem wat gepraat en is te weten gekomen dat hij eigenlijk al 2 weken vader is. Maar blijkbaar heeft hij zijn dochtertje nog steeds niet gezien, omdat het teveel kost om ‘de reis’ naar zijn vrouw en kind te maken. Nu moet hij dus wachten tot zijn vrouw weer bij hem is. My god… Echt : -( Zoiets moet toch kei veel pijn doen voor een vader? Er zijn toch verdorie veel mensen hier die echt wat moeten verdragen : -( Word er zelf droevig van…
Pff.. Zal maar gewoon gaan slapen : -( Tot morgen…
Het lijkt me daar echt emotioneel heel moeilijk. Toch wel fijn dat je af en toe ook leuke dingen ervaart. Ik bewonder je echt wel, want ik zou eraan kapot gaan. Eerlijk waar! Dikke knuffel
BeantwoordenVerwijderenHet doet me een beetje denken aan Zaman uit één van mijn groepen. Hij had zich 3 weken geleden verontschuldigd dat hij enkele lessen zou missen omdat hij verlof genomen had om naar zijn thuisland Pakistan te reizen. Gisteren was hij terug en had goed nieuws bij. Hij was ondertussen getrouwd en ze hadden 3 dagen lang gefeest. Zijn spiksplinternieuwe bruid heeft nog geen visum en is dus nog ginder. Pffff, wittebroodsweken apart moeten vieren, ook ni niks :-( Ze hoopt binnen 6 maanden te kunnen overkomen.
BeantwoordenVerwijderenDavid uit diezelfde groep (uit Venezuela) was er ook niet. Hewad (uit Afghanistan) wist te vertellen dat hij vorige week vader geworden was. Huh? Nu al? Dik 2 maanden te vroeg dus...
:-(
Maar je doet dat daar nog altijd schitterend An! Amai! Chapeau ze! En 't feit dat je inspanningen gewaardeerd worden door zowel de kindjes als door je mentor is ook een dikke pluim waard, en maakt de lange weken van huis zij wel dik de moeite waard hé! Ik vraag me af wie wie het hardst gaat missen eens je terug thuis bent...
Geniet van elke dag ginder, want het zullen blijvende herinneringen zijn die het leven hier beter kunnen doen relativeren...
kus kus