Maat maat… wa nen dag! Heb precies zelfs geen zin om dezen dag op mijn blog te zetten : -( Maar bon… Ben naar ’t school gegaan zoals gewoonlijk. Deze week zijn de ouders van Niki aangekomen en zij hadden normaal geld en een vixpot voor mij bij. Toen ik al snel ook het vermoeden kreeg dat er misschien iets van Toon ging bijzitten, was ik heel gelukkig en hoopte ik echt dat ik alles snel zou krijgen van de ouders van Niki. Toen die dan ook arriveerden op de middag, was ik over het dolle heen toen ik niet enkel een vixpot zag, maar ook een zak vol speelgoed, een envelop vol stickervellen en een envelop met foto’s een cadeautje en drie brieven. Eerst wilde ik alles ’s avonds pas bekijken, maar ik was te nieuwsgierig en ging na 5 minuten al met alle gekregen dingen een lokaal binnen om te bekijken wat ik allemaal had gekregen. Had een brief van mijn bomma : - ) een brief van mijn tante en mijn nonkel, en een kaartje van mijn lieve vriend : -) (DANKU ALLEMAAL) Toen ik dan ook het cadeautje van Toon nog opende was ik echt gelukkig. Mijne lach kon niet breder meer worden en kon precies ook niet meer verdwijnen van mijn gezicht. Best wel grappig.
Toen ik diezelfde avond plots merkte dat ik het geld van mama (20 euro) nog niet had gekregen, vroeg ik aan de ouders van Niki of ze dat misschien ook konden geven. Maar dat zou allemaal in mijn envelop hebben gezeten. Ik had dat nooit gezien, maar ik zou thuis nog wel eens mijn hele rugzak uitkappen om te zoeken. Thuis aangekomen vond ik nog steeds geen geld. Ik belde naar mama, bedankte haar voor de verrassingen, maar vertelde dat ik het geld nooit gekregen heb. Al snel merkte ik dat ik niet enkel het geld, maar ook een brief van mijn nicht Carla, een brief van mijn zus Eline en een brief van mijn mama miste samen met een USB-stick. Toen werd ik echt ongelukkig… Hoe is het mogelijk dat zoveel dingen niet aankomen terwijl ze niet per post zijn gekomen? Toen ik even later Toon vroeg om te bellen zodat hij me wat kon opbeuren was het allemaal even echt te veel toen ik merkte dat ook een brief van hem met 40 euro voor het bed van onze sponsorjongens verdwenen was… : -( Ik ben echt beginnen wenen met Toon aan de andere kant van de lijn : -( Pff was ik blij dat Toon toen een beetje dicht bij me was… ’t was echt mijn dagje niet! Heb de ouders van Niki gevraagd om echt nog eens goed hun valies en handbagage te checken, maar ook dat leverde niets op. Wat is er mis gegaan?
De ouders (sorry, maar ik ken hun namen niet) stelden voor dat we de volgende dag op school eens zouden praten… Hoop echt stiekem dat ze morgen zeggen dat ze alles gevonden hebben : -(
Buiten dit ongelukkige voorval was er nog een ander ongelukkig voorval… Niki kwam me vandaag op school tijdens de eerste break vertellen dat Shukurani en Baraka nog steeds niet op school waren. Jessica en ik werden meteen ongerust en stapten naar het huisje van de papa in het dorp. Al snel vonden we ze ongedeerd in een pub met vaderlief. We hebben hen daar meteen weggehaald en wilden met de vader praten. Die was duidelijk kwaad om een bepaalde reden. Het werd al snel duidelijk dat hij kwaad was, omdat hij niet in het nieuwe huis van de jongens mocht slapen. Omdat zijn Engels niet zo goed was, hij zat was en omdat ons Swahili niet zo goed is, zijn we met z’n allen naar Madame Fatuma gegaan van de school. De kinderen werden al snel gewassen en in hun uniformpje gestoken. De vader kon praten met Fatuma en Reuben en Omari van het dorp. De papa van de jongens vond het enerzijds erg dat hij niet in het nieuwe huis mocht slapen, maar anderzijds zat hij ook gewrongen met de gedachte dat Regina (de vrouw die beloofde ook voor de jongens te zorgen) zijn kinderen aan het afpakken was. De vader geloofde ook dat Regina in het huisje zou slapen met de jongens, maar dat is natuurlijk ook helemaal niet waar. Momenteel is alles duidelijk uitgelegd aan de vader, want even later kwam hij Jessica en mij een hand schudden met de woorden ‘sorry, everything is ok now’. Ja, dat de jongens niet op school waren was echt even schrikken, maar ok. Dit is dan toch nog goed afgelopen op deze echte ongeluksdag!
En ook dit ongelukkig voorval is nog steeds niet het laatste.
Vandaag was er ’s middags een powercut. En ok. Een powercut kennen we momenteel al wel. Soms duurt da een uurke, soms maar een paar minuutjes, maar toen we na school thuis kwamen om 4 uur was er nog steeds geen elektriciteit. Onder onze koelkast hebben we een immense plas water gesignaleerd die we probeerden droog te maken met de handdoeken die we ter beschikking hadden.
Verveeld en geïrriteerd door ALLES wat er vandaag gebeurd was, zijn Jessica en ik echt vroeg gaan slapen (zonder elektriciteit en licht kunde toch niet veel doen) En lap… DE VENTILATOR marcheerde natuurlijk niet dus da was zweten gelijk zot. Hopend op een ventilator die ’s nachts dan wel weer op zou springen zijn we in slaap gevallen. Maar naast da gezweet heb ik slecht geslapen en gedroomd dat al mijn brieven teruggevonden werden, maar toen ik ’s morgens na een nacht van weinig slaap en slechte dromen weer wakker werd, bleek da niet waar te zijn. VERDORIE! ’s Morgens bleek onze ventilator nooit opgesprongen te zijn en merkten we dat er nog steeds geen stroom was. Ne powercut dieje zo lang duurt… Is da normaal? Nee bleek al snel… De rainbowapartments hadden altijd stroom gehad. De stroom was slechts uitgevallen in een klein gebied. We hebben ons dan maar gered met een olielamp, een lampje op zonne-energie en een koplamp van Jessica.
Gelukkig is het hier om 6 uur ’s morgens licht en hadden we die dingen toen niet echt meer nodig… Dag 44 was al gestart, gelukkig, want dag 43 had gene seconde langer moeten duren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten