De zus van Madame Fatuma zou vandaag trouwen in Mombasa. Fatuma had afgesproken met ons om 8 uur ’s morgens. 8 uur werd 10 uur, 10 uur werd 12 uur. Om 12 uur arriveerde Madame Fatuma dan eindelijk. Eerst was er afgesproken aan onze huisjes, maar zij stond aan de school : -) Man man…
Aan de school zijn we per twee op een moto gesprongen. Jessica en ik zaten bij Omari. We voelden ons veilig, maar oh wat ging het toch snel mis… Toen we op de grote baan aangekomen waren, verloor Omari plots de controle over zijn stuur, maakte eerst een immense bocht naar rechts, dan één naar links, toen reed hij van de baan af, richting gras en daar zijn we met z’n allen op onze rechterkant tegen de grond gegaan. Jongens toch : -) Mijn hart heeft een slag overgeslagen, maar Omari heeft een talent om zachte landingen te maken. Dus serieus… Ik heb een motorongeluk meegemaakt zonder enige schram. Jessica had later een beetje last van haar knie, maar dat is ondertussen ook weer in orde. Omari heeft zich geëxcuseerd, maar wij vonden het eigenlijk helemaal niet erg… We konden er best mee lachen : -) Door het leven in Afrika relativeer je echt snel hoor… In België had ik daar waarschijnlijk niet mee gelachen : -)
Na de motorrit zijn we met z’n allen in een matatu gestapt en naar Mombasa gereden tot aan de ferry. Daar zijn we te voet over gegaan. Best een belevenis om eerlijk te wezen : -) Goed uwe rugzak vasthouden, wa opgepropt zitten en vooral heel hard bekeken worden, want ne blanke zien ze daar nie rap tussen staan denk ik : -) Na de ferry zijn we met z’n allen in twee toektoeks gestapt (zo’n grappig motorachtig autootje) en zo richting het huis van de ouders van Fatuma gereden. Iedereen heette ons welkom. We moesten onze schoenen uit doen en werden een slaapkamer binnengeleid. Stoelen hadden ze niet, maar we mochten plaats nemen op het bed. Twee seconden later stond er een schotel pilau (rijst met vlees) voor onze neus waar we van mochten eten. Was best wel lekker, al mijd ik het vlees wel vaak in zo’n pilauschotels van hier : -)
Na het eten hebben we een hele tijd moeten wachten, maar dat waren we al zo gewoon vanaf 8 uur dat dat nu er ook wel bij kon. Daarna zijn we met Fatuma een cadeautje gaan halen om aan de bruid af te geven. We hebben met z’n allen wat borden gekocht. Om dat cadeau te laten inpakken hadden we ook veel geduld nodig… Zoveel dat we twintig minuten buiten op een stoel hebben zitten wachten. Echt alles ALLES gaat hier Pole pole… En soms komt da gewoon uw oren uit! Hakuna Matata in Kenia, maar verdomme wij zijn Belgen en da’s voor ons nie gemakkelijk! : -) Ach ja… Ik kan daar wel mee leven, maar het was gewoon de moment niet denk ik : -) Na de cadeau zijn we met z’n allen nog wat frietjes gaan eten en hebben we wat soda gedronken om genoeg suikers binnen te krijgen om daarna weer door de hete zon naar huis te wandelen. Daar aangekomen deden we weer onze schoenen uit en werden we geleid naar slaapkamer nummer 2 waar we weer 2 uur moesten wachten. Iets voor 6 ben ik naar het toilet gegaan (een toiletvorm in de grond – dus hurkend plassen) voor ge daar binnen mocht, moest ge van die rubberen sloefkes aan doen. Maar wij zaten met onze blote voeten en wij moesten in vettige natte schoentjes stappen. En ok, da nat is gegarandeerd gewoon water geweest, maar da was zo vies om met uw voeten in te gaan staan da ge gewoon uw verstand op nul moest zetten om uw behoefte te kunnen doen. Echt grappige ervaringen ze : -) Daarnaast was er geen toiletpapier te bespeuren, maar gelukkig hadden we daar op voorhand al over nagedacht en hadden we stiekem een paar servietten extra genomen tijdens het eten van de pilau : -)
Na mijn toiletbezoek liet Madame Fatuma ons weten dat ze ons ging brengen naar het huis waar we zouden slapen. Verdorie… viel me dat even tegen… Een leegstaand huis, geen matras maar een geweven mat die daar al jaren ligt te liggen, geen lakens, geen muskietennet, geen muggenramen… Oh man… en het begon helemaal erg te worden toen we na 5 sec. in het huis al een immense kakkerlak over de mat zagen kruipen. Ja… Hier zouden we nooit (gerust) in slaap kunnen vallen. Met dat in ons achterhoofd zijn we een uurtje later naar het trouwfeest gegaan in een toektoek. Oooohhhh myyyyy god… Dit was zonder twijfel volledig even de omgekeerde wereld… Een zaal die nog groter is dan een grote kerk in België, waar nog meer stoelen stonden dan in een kerk… Een zaal met een podium vol versierde lampjes en een gouden bankje, een rode loper… We kwamen binnen, kregen een zakje met eten, water, 7up (soda) en een ijsje, kregen een cadeautje (spiegeltje voor de handtas) en werden dan naar onze stoel geleid. De zaal was praktisch leeg, maar na 2 uur ongeveer
zaten er 800 mensen binnen. 800 mensen, waarvan zeker 400 zich zo ongelofelijk wit hadden gepoeierd dat ze konden doorgaan als min of meer blanke vrouw… Het ging zelfs zo ver dat schouders, vingers, handen, benen, voeten en zelfs kinderen mee gepoeierd werden… Blijkbaar wilden ze doodgraag blank zijn… Dat deed ook wel pijn om te zien… Om 22.10u kwam dan uiteindelijk de bruid binnen. En wat voor een bruid. Deze bruid droeg een kleed dat bij ons enkel Koninginnen en Prinsessen dragen… Zoveel diamantjes, zoveel glinsters, een immens lange sluier, een diamanten ding in haar haar… Man man… Dit was echt niet te geloven… En om eerlijk te zijn deed het pijn dat mensen aan zo’n jurk immens veel geld kunnen geven terwijl hun eigen familieleden nog niet het geld hebben om een fatsoenlijk huis te kopen. Echt ik viel bijna achterover toen ik haar zag binnenkomen. Niemand had dit ooit verwacht!
Toen de bruid dan uiteindelijk voor het podium stond om richting haar gouden zetel te gaan, stond plots zeker 600 man recht en vertrok gewoon uit de zaal. Toen wij dachten dat het feest en alles eindelijk zou beginnen, was het dus blijkbaar al gedaan. Echt… Ge kunt u nie voorstellen wa wij allemaal gedacht hebben tijdens da feest, maar niemand van ons kon fatsoenlijk volgen. 600 man vertrok dus, de bruid ging op haar gouden zeteltje zitten, er werden wat cadeau’s afgegeven van naaste familieleden, er werden wat foto’s getrokken( maar niet door ons, want da moest maar eens op facebook verschijnen : -) jongens toch : -)), er werd wat gedanst in grote cirkels gemaakt door vrouwen (want mannen waren niet welkom op dit feest) in prachtige jurken van blijkbaar een 120 euro per jurk. (Om eerlijk te zijn voelde ik mezelf daar nen boer tussen die opgemaakte vrouwen) Madame Fatuma heeft ons nooit willen vertellen wat de bruidsjurk gekost moet hebben, maar ze vertelde dat die ontzettend duur was en dat die niet van Kenia, maar van Arabië afkomstig is. De familie betaalt blijkbaar de jurk en dat was hier mogelijk omdat de meeste mensen van deze familie in een bank werken… Echt niet te geloven eigenlijk : -) Ma bon…
Na het feest dat dus om half 12 al volledig gedaan was… De laatste 10 minuten liep dan plots de bruidegom binnen met een heleboel mensen achter hem. Hij ging naast zijn bruid op het bankje zitten bleef dan 10 minuten zitten en stapte daarna samen met zijn bruid de auto in. (toen hebben we gelukkig toch wel een foto kunnen trekken : -))
Na het feest hebben we even tegen Madame Fatuma gezegd dat we het niet zagen zitten om te slapen in het leegstaand pand. Dat begreep ze al redelijk snel en ze liet vallen dat dat eigenlijk op het einde de bedoeling ook niet meer was. We zouden slapen in het huis waar we dus al twee slaapkamers gezien hadden. Met z’n 5 werden we dus na het feest in een kamer binnen geleid. Niki en Lies hebben op de grond geslapen. Jessica, Lise en ik hebben met drie dwars over een smal twee persoonsbed gelegen. Wel zonder muskietennet, maar gelukkig had ik muggenspray bij. Daar heb ik dan maar een dikke laag van op mijn lichaam gesmeerd. ’s Nachts hoorden we plots het gezang van de moskee. Miljaar : -) was me da toch verschieten… Raar gezang en op zich nie lelijk, maar gewoon niet op de juiste moment (4 uur ‘snachts) en ja… om 5 uur ’s nachts begonnen die daar nog een keer te zingen… Man man we hebben daar met z’n allen achteraf nog goe mee gelachen! Om 6 uur waren we ongeveer wakker. En toen zagen we ook Madame Fatuma in haar duur kleed op de grond slapen, ze zag er nog net hetzelfde uit als de avond ervoor… Jongens toch… Echt bizar allemaal!
Na een uurtje wa gebabbeld te hebben met de rest kregen we ontbijt. Een soort driehoekig broodje da op ne smoutebol lijkt en naar ne smoutebol proeft, maar da gene smoutebol is : -) Daar kon je dan bonen en spaghetti bij eten en thee bij drinken… Om eerlijk te zijn was da best wel lekker : -) alleen een beetje een zwaar ontbijtje da we als Belgen niet meteen gewoon zijn, maar wel ok!
Nadien zijn we met z’n allen terug naar de ferry gegaan, te voet op de ferry, en van de ferry met de matatu tot in Ukunda en van daaruit met de moto terug naar de school. Om eerlijk te zijn was ik niet meer echt gerust op de moto en ik ben ook redelijk zeker dat ik na dat kleine ongelukje niet snel nog voor een moto zal kiezen… mijn derde motorrit ooit zal dus ook mijn laatste zijn : -)
Och ja… Eind goed al goed zeker?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten