Gevoel

Ik heb vandaag weer enkele afleveringen gezien van Annemie Struyf. Zij heeft een geadopteerde dochter uit Kenia genaamd HOPE. Op televisie verschijnen nu de mooie afleveringen ‘De zussen van mijn dochter’.  Als je ze nog niet gezien hebt, raad ik je dit echt aan… De beelden zijn vaak verschrikkelijk erg, maar zo eerlijk en zo puur. Ik denk dat je een correct beeld van Kenia krijgt als je naar deze reeks kijkt…

Hoe meer afleveringen ik er van zie, hoe meer ik lees over Kenia en mij voorbereid op mijn reis, hoe meer ik het gevoel krijg dat dit mijn doel kan zijn in mijn leven… Ik heb altijd gehoopt om niet te sterven voor ik iets kon betekenen in de wereld. En misschien… heel misschien ben ik geboren om in Kenia mijn steentje bij te dragen… 

De drie maanden van mijn reis lijken ontzettend lang, maar ik besef ondertussen  maar al te goed dat de periode van drie maanden  eigenlijk veel  te kort is om echt iets te veranderen in Ukunda.  Dit is zo ontzettend jammer en daarom geloof ik ook dat ik ooit zal terugkeren naar Kenia… En ok, het klinkt dan misschien bizar dat ik dit nu al vertel, nog voor ik werkelijk daar geweest ben… Maar het gevoel in mijn lijf is op dat vlak zo sterk dat ik daar rotsvast in geloof…

Stilaan begin ik mij ook af te vragen waarom IK precies de kans krijg om op een buitenlandse stage te gaan, waarom ik dan precies gekozen heb voor AFRIKA en niet voor andere landen, waarom ik precies KENIA gekozen heb en niet Gambia, waarom toch? Misschien is dit allemaal op voorhand vastgelegd…

(Zoals ik pas hoorde van mijn nicht… ) Alles wat er gebeurt staat geschreven in een heel groot mooi boek…  Misschien is dat wel de reden waarom ik net Afrika en Kenia koos??? Iemand heeft dit vastgelegd en ik? Ik heb gewoon mijn beschreven levensverhaal uit het grote mooie boek gevolgd…

Ik krijg er een ongelofelijk bizar en tegelijkertijd vrolijk gevoel van in mijn buik…

Ik weet waarom ik leef…